The Dark Pictures Anthology: House Of Ashes game review

Huis van As is het derde deel van The Dark Pictures Anthology, een serie interactieve survival-horror-dramagames met elk hun eigen unieke cast, locatie en gruwelijk verhaal.

Het is ontwikkeld door Supermassive Games en uitgegeven door Bandai Namco Entertainment en mocht je dit op de een of andere manier gemist hebben bestaan ​​van de serie, dan heb je vast wel eens gehoord van hun PlayStation-exclusief Until Dawn of Little Nightmares II: Enhanced Editie.

Ik was een grote fan van Until Dawn maar vond de eerste vermelding in de bloemlezing, Man van Medan, enigszins oninteressant. Hoewel het een aantal geweldige ideeën had, was de uitvoering niet altijd perfect. Ik kan je nu al vertellen dat ze sindsdien een lange weg hebben afgelegd en dat House of Ashes een horrortraktatie is die je zeker niet mag laten liggen.

In de afgrond - Verhaaluitsplitsing

House of Ashes begint met een interessante proloog die teruggaat tot 2231 v. Chr., voordat de land zelfs Irak heette en toen twee oude naties in oorlog waren terwijl ze ook te maken hadden met hongersnood en pest. We besturen een soldaat in het Akkadische leger die de taak heeft om gevangenen te offeren om hopelijk de goden te sussen.

Het bloed dat in het zand druppelt, brengt hen echter meer dan waar ze op hadden gerekend en het ontketent wat lijkt op een kwade vloek die door het paleis raast en niemand in leven laat.

Snel vooruit naar 2003, midden in de oorlog in Irak, en we leiden een groep mariniers op een missie om verborgen wapensilo's van Saddam te vinden. Er breekt een gevecht uit tussen de Amerikaanse mariniers en Irakese soldaten en hun bloedvergieten lijkt de vloek opnieuw te veroorzaken.

De gelukkig weinigen die het overleven tuimelen in de afgrond en bevinden zich in de begraven ruïnes van de oude tempel uit de proloog. Het duurt niet lang voordat ze beseffen dat het vijandige leger niet het enige gevaar is dat op de loer ligt het donker en misschien moeten ze zelfs leren samenwerken om de monsters te overleven die erop jagen hen.

Je zult merken dat ik geen screenshots van de wezens in deze recensie heb opgenomen. Ik zou hun uiterlijk en ware aard graag geheim willen houden voor degenen die het spel nog steeds willen spelen en de geheimen zelf willen ontdekken. Vanwege het verhalende karakter van de titel, geloof ik dat we onze tenen in een of andere vorm van spoilergebied zullen onderdompelen, maar ik zal ernaar streven het water zo ondiep mogelijk te houden.

een leidende hand

De curator is het enige terugkerende personage, maar zijn rol speelt zich buiten de game af. Hij is degene die ons deze verhalen vertelt uit zijn bibliotheek vol horrorverhalen en hij is altijd waakzaam voor onze acties en beslissingen, ons plagen met onze fouten of ons verleiden om op hem te rekenen om de sluier op te lichten over wat ons te wachten staat komen.

Het is een interessante opzet en net als in eerdere games van The Dark Pictures kun je spoilers in het spel zelf. Verborgen in het spel zijn stenen tabletten die je bij inspectie een voorgevoel tonen van een mogelijke ondergang van een personage.

Ik herinner me die van Man of Medan die echt verhelderende informatie gaven en me waarschuwden voor mogelijke dodelijke paden, terwijl ik er meestal in slaagde mijn personages weg te houden van de dodelijke vallen hier. Grotendeels…

Toch is het de moeite waard om op zoek te gaan naar alle geheimen in het spel. Vooral de gescheurde pagina's uit een dagboek geschreven door ontdekkingsreizigers die in 1947 op deze archeologische vindplaats begonnen te graven. Ze hebben ook soortgelijke beproevingen doorgemaakt als je huidige cast van personages, en je zou er goed aan doen om van hun fouten te leren.

Jouw keuzes zijn belangrijk

De manier waarop het verhaal vanuit meerdere perspectieven wordt verteld, is gewoonweg briljant, waarbij de besturing van het ene personage naar het andere wordt overgeschakeld en je beslissingen van invloed zijn op wat er verderop in de lijn gebeurt. Wanneer er een beslissing moet worden genomen, krijg je een optie om je hart, je geest te volgen of helemaal niets te zeggen.

Deze keuzes hebben op meerdere manieren invloed op het spel. Allereerst heb je lagers, zullen beslissingen, zoals het niet inroepen van luchtsteun aan het begin van het spel, zowel een onmiddellijke impact hebben als een kabbelend effect hebben. Maar ook het vinden van bepaalde items op je pad kan later andere uitkomsten opleveren.

De tweede impact is op hoe andere personages je zien. Zijn ze vriendelijk en vertrouwen ze je, of zijn ze alleen bereid om de strijdbijl in je rug te begraven? Je kunt je status met alle spelerspersonages op elk moment tijdens het spel volgen.

Snel op de been – Quick Time Events

Naast deze beslissingen die op je intuïtie of vooruitdenken rekenen, zijn de Quick Time Events een ander element dat terugkeert. Getimede druk op de knop die zeer waarschijnlijk zal eindigen in iemand die sterft of ontdekt wordt door de monsters als je faalt.

Interessant is dat House of Ashes meerdere moeilijkheidsgraden heeft en dit aspect van het spel wordt het meest beïnvloed. Ik gaf er de voorkeur aan om de gemakkelijke modus te gebruiken die je van tevoren een waarschuwing geeft wanneer er een Quick Time-evenement aankomt en voldoende tijd om op te drukken omdat er geen terugnames zijn in dit spel.

Zodra je faalt of slaagt, wordt het spel opgeslagen, dus denk niet dat je kunt proberen je een weg te banen uit een slecht resultaat. Als je echter echt bereid bent om je acties terug te draaien, is er een scèneselectie beschikbaar uit het hoofdmenu, en het zal u vragen of u uw huidige opslag wilt overschrijven of een nieuwe wilt maken een.

Geen tankcontroles meer

Het laatste aspect van de gameplay is hoe je personages bestuurt. Hoewel het voelt alsof meer dan 50% van de game naar tussenfilmpjes kijkt met minimale input van de speler, krijg je zo nu en dan gratis controle. En in Man of Medan was dit de echte horror van het spel.

Zie je, Man of Medan ging met tankbesturing in combinatie met statische camera's uit klassieke survivalgames. House of Ashes daarentegen heeft duidelijk geluisterd naar de feedback van spelers en critici en heeft gekozen voor een meer natuurlijk gevoel controleschema dat meer aansluit bij wat mensen gewend zijn van moderne third-person action avonturen.

Vooral wanneer je op RB drukt en je zaklamp of aansteker tevoorschijn haalt, geeft het behoorlijk nauwkeurige controle over je personages. Doodgaan omdat je niet op tijd op een knop hebt gedrukt, is voor jou, maar doodgaan omdat je personage in een val liep die je probeerde te ontwijken, maar die de game je niet toeliet, is extra frustrerend. In House of Ashes behoort dit tot het verleden.

Meesters van de camera

Zoals ik al eerder zei, zijn The Dark Pictures-games interactieve dramagames vol tussenfilmpjes. Het is dan ook geen verrassing dat er hier veel filmische invloeden zijn. Van een monsterclose-up die lijkt op de beroemde scène van een buitenaards wezen dat zijn mond opent in de buurt van Ellen Ripley, door een monsterbril zoals in Predator: momenten waarop je de actie vanuit het oogpunt van de wezens ziet om ze extra dreigend en onaantastbaar.

FUBAR #TheDarkPictures#HouseofAshespic.twitter.com/qjJgT0fQ61

— BloodyGoodReviews™ 🏚 Huis van As (@Bloodyspasm) 25 oktober 2021

Er zijn hier zelfs enkele klassieke filmmomenten die eruitzien en klinken als oude documentaires, wanneer je een dagboekpagina uit 1947 vindt. Ik vind het geweldig hoe deze de gruwelen omlijstten als iets dat er door de eeuwen heen van de menselijke technologische evolutie is geweest.

Wanneer het spel echt spectaculair wordt, zijn er actiescènes met vier of meer speelbare personages in dezelfde kamer en de controle tussen hen. De camera zweeft over de grote decorlocaties van de ene persoon naar de andere en maakt goed gebruik van slow motion om je te waarschuwen voor de overgang. Schijnbaar en soms ronduit indrukwekkend.

Geweldig maar campy acteerwerk

Het leent veel van filmklassiekers, vooral een van mijn favoriete films ooit: Aliens. Met de evolutie van een Alien die een groep mensen achtervolgt in krappe ruimtes zoals in het origineel, tot een groep goed bewapende mariniers die een hele zwerm van hen bevechten. House of Ashes, is meer van het laatste, met veel van de spanning die leunt op de actie en body horror.

Ik zal niet verklappen hoeveel deze universums gemeen hebben om te voorkomen dat sommige van de verrassingen verpest worden, maar een ander ding dat ze delen is het campy acteerwerk. Het komt nooit zo vaak voor dat het irritant is en vaker wel dan niet, houden karakters een strak gezicht, maar als ze in oneliners en goedkope citaten duiken, betrapte ik mezelf erop dat ik op dat moment glimlachte.

Geluidsadvies #TheDarkPictures#HouseofAshespic.twitter.com/2WhOSgGmOV

— BloodyGoodReviews™ 🏚 Huis van As (@Bloodyspasm) 23 oktober 2021

Het is duidelijk te zien hoe de serie is verbeterd met elke nieuwe release en de gezichtsanimaties zijn weer een duidelijk aangevinkt vakje op die lijst. De mensen uiten geloofwaardige emoties, maar het dreigt een paar keer in griezelig valleigebied te duiken, vooral tijdens close-ups.

Het zijn echter de wezens die echt de show stelen, met enkele van de beste bewegingsopnames van wezens die ik in games heb gezien en je kunt echt zien hoeveel aandacht er is besteed aan hun ontwerp. (als je het spel verslaat, is er zelfs een bonusvideo die hun creatieve proces uitlegt)

Een visueel feest

Dat brengt ons bij de graphics. The Dark Pictures: House of Ashes is een verbluffend uitziende game, vooral op de Xbox Series X met 4K-beelden en HDR die zelfs de donkerste scènes tot leven brengen. Ik speelde de game op een OLED-tv en omdat de game zo donker was, voelde het alsof het veel toevoegde.

Daarover gesproken, ik herinner me dat ik klaagde over de donkere omgevingen in Man of Medan en soms niet eens kunnen zien wat ik aan het doen was, zelfs in een verduisterde kamer zonder licht dat het scherm vervuilt uitvoer. Ik heb hier nog nooit dezelfde problemen gehad en er is altijd een lichtbron in de buurt om voldoende contrast te bieden.

De omgevingen zijn een lust voor het oog en waren zelfs logisch na verschillende playthroughs. Tegen het einde van mijn 3e playthrough had ik al een soort greep op de tempellay-out.

Hoe lang te verslaan en te voltooien

Een enkele playthrough van House of Ashes duurt ongeveer 5 uur als je wat tijd hebt besteed aan het verkennen en zoeken naar geheimen. Maar het spel slechts één keer spelen zou een slechte dienst bewijzen.

Er zijn zoveel mogelijke eindes en beslissingen die je verhaal op een zinvolle manier beïnvloeden, dat ik het niet kon helpen het spel opnieuw op te starten direct nadat ik het voor het eerst had verslagen met drie overlevenden.

In mijn tweede playthrough slaagde ik erin alle vijf speelbare personages in leven te houden, en ik werd beloond met een heleboel nieuwe scènes die ik in mijn eerste run had gemist. Ik juich de ontwikkelaars toe voor hun duidelijke visie hier en ik heb nog nooit een volgordefout gezien, in tegenstelling tot veel andere games met vertakkende verhalen.

Om je volgende playthroughs wat spannender te maken, zou ik adviseren om het in de Movie Night-modus te spelen (geef de controller door) of met andere mensen via een online verbinding. Het is geweldig gedaan en voegt eigenlijk wat extra gewicht toe aan de ervaring, vooral als je elk een toegewezen personage hebt dat permanent kan sterven.

Het spel 100% verslaan en alle prestaties behalen, duurt ongeveer vijf playthroughs of zorgvuldig gebruik van de scèneselectiefunctie en nauwgezet gebruik van een gids. Je kijkt naar ongeveer 18-20 uur om hetzelfde spel keer op keer te spelen om de volledige 1000G te krijgen. Maar je hebt in ieder geval alle mogelijke resultaten gezien.

Hadden ze maar een manier toegevoegd om tussenfilmpjes over te slaan die je al eerder had gezien, zoals wat aanwezig was in Het leven is vreemd: ware kleuren, dat zou een enorme hulp zijn geweest!

Laatste gedachten over House of Ashes

EINDSCORE: 4.5/5

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes wist me te verrassen. Zijn voorganger had mijn verwachtingen enigszins verlaagd, maar na meerdere playthroughs ben ik oprecht onder de indruk van hoe geweldig dit survival-horrorspel uiteindelijk is geworden.

De actie is fantastisch, hoewel het de speler meestal de controle uit handen neemt en ervoor kiest om tussenfilmpjes te gebruiken voor een maximaal effect. Het komt zelden voor dat games erin slagen om je fouten of successen het gevoel te geven dat ze het verhaal op een zinvolle manier beïnvloeden, maar House of Ashes doet precies dat.

Het is een horrorervaring die ik niet snel zal vergeten en die ik me misschien net zo liefdevol zal herinneren als de filmklassiekers waar het inspiratie uit leende.

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes kost ongeveer $ 29,99 en is beschikbaar op Windows PC, Xbox One, Xbox Series X|S, Playstation 4 en Playstation 5. Als je het wilt proberen voordat je koopt: er is ook een gratis proefversie die je een goed idee moet geven.

*Disclaimer: beoordeeld op Xbox Series X, recensie-exemplaar verstrekt door de uitgever.