Recenzja Darkest Dungeon II: Wszyscy na pokładzie trenera-mordercy

Jedną z rzeczy, które rzadko widuje się w baśniach fantasy, czy to w literaturze, czy w filmie, jest emocjonalna i psychiczna żniwo, które musi podjąć poszukiwacz przygód. Prawie nigdy nie widzisz ciemnej strony walki z niekończącą się hordą zombie, kanibalistycznych orków lub rzeczywistych smoków. Bohaterowie giną, czasami w dość przerażający sposób, jeśli przestaniesz o tym myśleć, ale główna grupa lub protagonista walczy dalej, tocząc niekończącą się dobrą walkę.

Darkest Dungeon, z Red Hook Studios, postawił cały gatunek na głowie, wprowadzając koncepcję PTSD do standardowego szablonu dungeon crawler. Bohaterowie (z braku lepszego słowa) w tej grze byli przedstawiani jako bardziej przyziemni, normalni ludzie niż zwykle.

Boisz się ciemności

Tak, okej, jeden z nich jest zawodowym trucicielem, jest też rozbójnik i wszyscy mają specjalne umiejętności, a w niektórych przypadkach magię. Ale ostatecznie mieli być zwykłymi poszukiwaczami przygód.

Oczywiście nie pomaga to, że świat, w którym żyją, jest tak bezwzględnie ponury. Termin ponure nie oddaje sprawiedliwości. To świat, w którym albo umrzesz z głodu, zostaniesz przez coś zjedzony, złapiesz zarazę, albo założysz opaskę na oko, łapiesz miecz i ruszasz na lochy. Podczas wielkich przygód możesz też umrzeć z głodu, zostać przez coś zjedzonym lub zarazić się zarazą.

Darkest Dungeon II wykorzystuje tę podstawową koncepcję i działa z nią. Właściwie to bierze tę koncepcję i wskakuje z nią do dyliżansu, ponieważ jest to twój główny środek transportu w sequelu. Zamiast marnować w karczmie między zagłębieniami, twoja nieszczęsna banda nędznych podżegaczy nienawiści marnieje w rozklekotanym starym dyliżansie.

Wszyscy na pokładzie autobusu-mordercy

Przemierza nawiedzoną przez cienie krainę, trzymając się starych dróg przez sękate, cierniste lasy i starożytne ścieżki, przedzierające się przez barykady i rozświetlające mrok jednym migotaniem płomień. Ten płomień reprezentuje twoją Nadzieję, a jeśli zgaśnie (co zgaśnie od czasu do czasu), oznacza to koniec gry. Dopóki będzie się rozwijać, będziesz otrzymywać wzmocnienia morale i sprawności bojowej.

Musisz podtrzymywać płomień, a robisz to wygrywając walki i pomagając potrzebującym. Niestety wygrywanie walk to niezwykle trudna sprawa. Widzisz, Darkest Dungeon II kontynuuje skłonność swojego poprzednika do karania cię nawet w przypadku zwycięstwa. Możesz wygrać desperacką walkę z bandą zombie lub obłąkanych kultystów, ale nawet jeśli możesz wyjść odmieniony.

Otrzymywanie ciosów, chybione ciosy i oglądanie śmierci ich sojuszników ma druzgocący wpływ na członków twojej drużyny. Zaczynasz z zaledwie czterema, dość przyzwoitą załogą składającą się z czołgu, kilku typów DPS i lekarza zarazy, który jest w pewnym sensie uzdrowicielem. Chodzi o to, że wrogowie w Darkest Dungeon II są równie silni, jeśli nie silniejsi. Będziesz wymieniać cios za cios w oparciu o system inicjatywy, ale szanse zawsze wydają się kumulować przeciwko tobie.

Więzy bitwy

W rezultacie stracisz ludzi. Kiedy wydarzy się coś negatywnego, twoi bohaterowie zyskają trochę punktów przeciwko ich zdrowiu psychicznemu. Wypełnij wskaźnik (właściwie mały rząd kropek pod ich nazwą), a będą mieli awarię. Może to mieć wiele skutków, podobnie jak inne negatywne konsekwencje. Możesz stracić możliwość trafienia celu lub otrzymać zmniejszone obrażenia lub obronę. Niektóre postacie tracą dostęp do swoich ruchów.

Jeszcze bardziej niepokojące jest to, że nie będziesz wiedział, czym dotkną twoi bohaterowie, dopóki to się nie stanie. Przetrwanie starć wymaga sporych umiejętności i jeszcze więcej szczęścia. To nie tylko kwestia pozostania przy życiu; z tym musisz żyć później.

Aby przenieść tę koncepcję na wyższy poziom, Red Hook Studios pogłębiło stosowane systemy w dość niezwykły sposób. Akcje postaci mogą teraz bezpośrednio wpływać na inne postacie. Będą oskarżać się nawzajem o kradzież zabójstw lub faworyzowanie innych członków drużyny, jeśli najpierw uzdrowisz jednego z nich. Tak jak potrafią budować relacje w krótkich chwilach wytchnienia, tak też mogą się rozpaść.

Miłość w czasach zarazy

Czasami nawiązują więzi – nie zawsze romantycznie, chociaż może się to zdarzyć. Mogą szanować się nawzajem, w takim przypadku czasami atakują w tandemie. Mogą się nawzajem polubić, w takim przypadku często stają przed swoim towarzyszem, aby otrzymać za nich obrażenia. To skomplikowany system, choć może trochę zbyt skomplikowany.

Widzisz, prawie niemożliwe jest określenie, które działania spowodują rozdźwięk między postaciami, a wszystko wydaje się dość przypadkowe. Ponadto niektóre działania mogą natychmiast zburzyć wcześniej nawiązane więzi, co jest irytujące jak cokolwiek innego. Mój rozbójnik, Dismas, tak wściekł się na Doktora Zarazy, że wpłynęło to na jego zdolność do celnego strzelania. Dosłowna ślepa wściekłość.

A jednak mimo to pozostaje niezwykle grywalna. Masz umrzeć, widzisz? To powinno się wydarzyć. Chociaż Darkest Dungeon II jest znacznie bardziej roguelike niż jego poprzednik. Teraz na stałe odblokujesz sprzęt i drobiazgi podczas każdego biegu – a przynajmniej możliwość ich wystąpienia. Wszystko, co znajdziesz, zostanie dodane do puli łupów w kolejnych próbach, natomiast możesz odblokować stałe umiejętności dla każdej postaci, korzystając ze specjalnych kapliczek.

Tragicznych bohaterów

Od czasu do czasu w drodze spotkasz ludzi, którzy będą potrzebować Twojej pomocy. Nie ma tu żadnej rzeczywistej transakcji i tak naprawdę nie możesz im odmówić, ale nadal jest to sposób na budowanie lub zerwanie relacji. Nie żebyście mieli jakąkolwiek prawdziwą kontrolę, umyśle. Możesz wybrać, co chcesz, ale jeśli Doktor Zarazy da Twojemu Obrońcy ostatnie Po ósmej zamiast Rozbójnika, rozpęta się piekło.

Pomimo nieodłącznej trudności i nieprzewidywalnego systemu relacji, walka jest tym, co sprawia, że ​​Darkest Dungeon II jest tak cholernie dobry. Jest tak wpływowy, nawet instynktowny, jeśli pozwolisz na użycie tego słowa. Muzyka bitewna jest niesamowicie klimatyczna, a obserwowanie, jak twoi bohaterowie nurkują przed sobą, aby odnieść obrażenia lub zadać wrogowi mocne, brutalne ciosy, to absolutna radość.

Szkoda więc, że czasami odwraca się od tego, próbując wpaść w coś, co można opisać tylko jako mini-gry. Musisz też sobie pozwolić, jeśli chcesz odblokować dodatkowe umiejętności. Kapliczki są trochę zbyt trafione i chybione, wymagając od ciebie zabawy z nową mechaniką, z których żadna zepsujemy poza tym, że nie są tak zabawne, jak po prostu walka o życie z wrogiem.

Wygląda jednak dziwnie pięknie, z większą ilością szczegółów na świecie, większą ilością kolorów (oczywiście wszystkie ciemne odcienie) i bardziej misterną dbałością o postacie niż w poprzednim wpisie.

Osiągnięcia i ukończenie

Chociaż Darkest Dungeon II wygląda na ukończony (naprawdę wygląda oszałamiająco), w rzeczywistości jest to gra wczesnego dostępu. Wszystko, co jest teraz dostępne, to pierwszy z pięciu rozdziałów, chociaż możesz odblokować dodatkowe postacie i umiejętności, a jego roguelike natura oznacza, że ​​można ją wielokrotnie odtwarzać.

Ukończenie biegu może zająć tylko kilka godzin, ale zajmie to kilka godzin prób i niepowodzeń, przeklinania i płaczu, zanim tam dotrzesz.

Ostatnie przemyślenia na temat Darkest Dungeon II

Wynik końcowy: 3/5

Łatwo zrozumieć, dlaczego Red Hook wybrał tutaj podejście wczesnego dostępu. To coś więcej niż tylko kontynuacja lub kopia pierwszej gry. Wprowadza wiele nowych mechanik i elementów rozgrywki, z których nie wszystkie działają zgodnie z przeznaczeniem. Wydaje się również większy, może wspanialszy, mimo że jest technicznie niedokończony pod względem kampanii.

Jednak to, co jest tutaj teraz, jest absolutnie warte twojego czasu. To powiedziawszy, jest naprawdę niesamowicie mroczne i celowo ponure, więc niektórzy ludzie mogą się zniechęcić. Jeśli jednak jesteś fanem świata i jego systemów, nie zawiedziesz się tym, co jest w ofercie.

Darkest Dungeon II jest dostępny za około 19,99 USD w sklepie Epic Games Store. Możesz znaleźć szczegóły i zalecane specyfikacje tutaj.

*Zastrzeżenie: Sprawdzone na PC. Egzemplarz recenzji dostarczony przez wydawcę.