Alisa game review: een nostalgische trip down memory lane

Alisa is een zeldzaam gezicht. Het is een game die opzettelijk teruggrijpt naar het begin van de eerste 3D-survivalhorror-titels zoals Resident Evil en Silent Hill en er visueel goed uitziet. Het spel ziet eruit alsof het op de originele PlayStation-console zou kunnen draaien en in feite heeft de Belgische solo-ontwikkelaar, Casper Croes, zelfs een pc gemodificeerd om er zo uit te zien en dit met groot effect op conventies te gebruiken.

Een knaller uit het verleden

Alles aan de titel roept herinneringen op aan die survival-horrorgames uit de vroege jaren 90, inclusief de vooraf gerenderde achtergronden, de korte ingebedde tussenfilmpjes en de 4:3-resolutie. Het ziet er natuurlijk korrelig uit, maar niet op zo'n manier dat je zou denken dat het een moderne 3D-titel was met een lui filter erop.

Helaas voor sommigen, waaronder ikzelf, maar tegelijkertijd een aspect waar velen dol op zouden zijn, is dat het ook spelmechanica uit die tijd gebruikt. Ja, ik heb het over tankcontroles en vaste camera's.

Een ding dat ik me echter niet herinner uit die tijd, is dat als je eenmaal in de richtmodus bent, je ook op en neer moet richten. En het snel manoeuvreren van je personage door de gamewereld, het creëren van afstand en het richten op de juiste positie en hoogte van je vijanden zal van vitaal belang zijn voor je overleving.

Sterker nog, ik denk niet dat ik ooit een dergelijk richtsysteem heb gezien. Als je geweer een groot bereik heeft, kun je vijanden buiten beeld schieten, zolang je je doel maar goed genoeg kunt positioneren. Het oranje dradenkruispictogram naast je wapen (zoals te zien is in de bovenstaande schermafbeelding) geeft aan dat je schot zal raken. (hoewel het niet 100% nauwkeurig is)

Betreed het poppenhuis

Maar voordat we dieper ingaan op de gameplay, laten we eerst de scène bepalen. Alisa speelt zich af in de jaren twintig en je speelt als een speciale agent die een crimineel opspoort die iets waardevols heeft gestolen. Je zit in een trein en agenten worden op verschillende haltes afgezet.

Deze intro dient als een manier om grip te krijgen op de tankbesturing die ik eerder heb genoemd, maar in een omgeving zonder gevechten. Hoewel dit je helpt om dingen uit te zoeken, doet het ijskoude tempo van de openingsscène me denken dat het beter had kunnen blijven uit of volledig vervangen door een filmpje, niet anders dan de manier waarop de eerste Resident Evil je in het landhuis laat vallen aan het begin van de spel.

Aan het einde van de intro word je knock-out geslagen en word je wakker in oude kleren, helemaal alleen in een griezelig huis vol gemechaniseerde poppen.

Het is een verfrissende kijk op de eeuwenoude zombievijanden en er is veel ruimte voor creatieve vijanden om tegen te komen. Er is een vrij grote variëteit die je zelfs tijdens het spel onder ogen zult moeten zien, en ze hebben allemaal een behoorlijke klap.

Ik zal hier geen van de belangrijkste beats van het verhaal bederven, maar ik kan je vertellen dat er interessante eindbaasgevechten zijn om te overwinnen en alternatieve manieren om sommigen van hen uit te spelen, afhankelijk van je acties.

Bevredigende puzzels

Als een echte Resident Evil-hommage, moet er ook veel gepuzzeld en onderzocht worden. Veel van de deuren van het poppenhuis zijn op slot en je moet sleutels verwerven door puzzels op te lossen, bazen te verslaan of alle hoeken en gaten van het griezelhuis te verkennen.

Het gebruik van items voelt gedateerd, maar terecht. Als een deur op slot is, moet je het menu voor de deur openen en de juiste sleutel uit een sleutelhanger selecteren. De animatie op dit is een nogal leuke touch.

De puzzels zelf zijn ook behoorlijk goed gedaan. Van een letterblokpuzzel waarin je wordt gevraagd een woord te spellen dat een paar kamers verderop wordt gesuggereerd, tot het plaatsen van tandwielen in een pop of het rangschikken van boeken op een plank.

Het zijn leuke afleidingen die de hoofdgameplay opschudden en zelden frustratie veroorzaken, hoewel er een eenmalige puzzel was die tot een zekere dood leidt als je faalt. Als je succes hebt, word je beloond met een andere Resident Evil-meme-referentie die ik echter echt zou kunnen waarderen (behalve die in het bijschrift hierboven).

Ziet en klinkt authentiek

Zoals je hebt kunnen beoordelen aan de hand van de screenshots in deze recensie, ziet de game er goed uit. Je zou het gemakkelijk kunnen aanzien voor een game die eind jaren 90 werd uitgebracht, met als enige verschil dat een volledig team van ontwikkelaars aan die titels werkte en dit werd gemaakt door een solo-ontwikkelaar uit België.

Het hebben van beperkte middelen kweekt echter creativiteit en daarom werd zelfs een deel van de voice-acting door hemzelf en zijn vriendin gedaan. Het klinkt soms een beetje campy, maar het is vertederend en draagt ​​bij aan de charme. Nogmaals, net als de eerste Resident Evil-game (ik maak veel vergelijkingen, maar om de juiste redenen)

Bereid je voor op wat tegenslag

Vechten tegen de besturing is niet de enige hindernis die je moet nemen. Alisa is niet bang om meerdere vijanden naar je toe te gooien, elk met hun eigen aanvalspatronen en het is vaak het beste om gewoon te rennen en ze te ontwijken in plaats van ze allemaal te verslaan.

Als je echter besluit een vijand te doden, word je beloond met Tandwielen. Geen tandwielen, geen tandwielen, Tandwielen. Ik vind het leuk hoe dat in het Engels klinkt, vooral omdat het de letterlijke vertaling is van hoe we het in het Nederlands noemen.

Ze dienen als de valuta van het spel en je kunt er munitie, medkits of nieuwe wapens en jurken mee kopen, maar de laatste zijn niet goedkoop, dus je zult eerst geld moeten sparen.

Dit klinkt misschien makkelijker dan het is, maar er zijn een beperkt aantal vijanden die verschijnen, en zelfs besparen kost je.

De koopman die deze aan je verkoopt, heet Pol, een grappig uitziende en klinkende handpop die in gaten in de muur over het Victoriaanse herenhuis (je vraagt ​​je af wat er aan de andere kant van de arm is) en hij is hier niet om je iets te doen gunsten.

Ik heb maar twee locaties gevonden waar hij verschijnt en er zijn er maar weinig tussenin en hij ZAL geen voorraad meer hebben, dus je kunt die medkits maar beter laten tellen.

En daar hoort een bekentenis bij...

Ik heb het spel niet verslagen

Dit is zeldzaam voor mij. Ik heb een persoonlijke regel waarbij ik een game 100% moet verslaan of op zijn minst de credits moet zien rollen voordat ik een beoordeling probeer, maar helaas heb ik mezelf in een hoek gered.

Net als de beperkte hoeveelheid inktlinten in oude Resident Evil-titels, heb ik te veel middelen besteed aan het doden van alle vijanden, te vaak sparen en te snel upgrades kopen. Ik bevind me nu tussen een rots en een harde plaats: met nog maar een stukje gezondheid over en 0 medkits beschikbaar, moet ik het hoofd bieden aan projectiel afvuren van vijanden in het doolhof van de tuin, of probeer een gigantische drietand-gooiende inktvisdame te verslaan, ironisch genoeg ook verstopt aan het einde van een doolhof.

Maar er is hoop!

Casper is de game non-stop aan het updaten. Er gaat geen week voorbij dat de game geen quality of life-update krijgt, bijvoorbeeld: hij heeft zojuist de optie om moderne bedieningselementen te hebben in plaats van tankachtige en het is nu veel gemakkelijker om rond bazen te dansen en te voorkomen dat je raken.

Na verloop van tijd zal ik deze game misschien opnieuw bezoeken (mogelijk op consoles als hij erin slaagt het te porten) en met de hernieuwde vastberadenheid kan ik de credits misschien nog zien rollen.

Normaal plaats ik hier de Hoe lang te verslaan en te voltooien kop, maar ik heb niet echt een idee.

Hoewel de versie die ik heb gespeeld als een volledige release kan worden beschouwd, wordt er nog steeds aan de game gewerkt, dus voltooiing is geen nauwkeurig concept, maar een goede speler zou het einde in ongeveer vijf uur moeten kunnen zien I denk.

Met al mijn terugtrekken, falen en opnieuw proberen, ben ik 8 uur binnen en pas halverwege. Gelukkig voel ik me veilig genoeg om mijn oordeel te vellen over deze specifieke build.

Laatste gedachten over Alisa

Eindscore: 3,5/5

Alisa is de perfecte titel voor mensen die nostalgisch zijn naar de survival-horrortitels uit de late jaren 90. Het doet interessante dingen met de oude concepten en hoewel de visuele stijl de releases uit die periode perfect nabootst, staat het op zichzelf en voelt het nooit als een goedkope namaak.

De moeilijkheid is echter een reden tot bezorgdheid en het is de belangrijkste reden waarom ik het spel niet heb kunnen verslaan. Ik heb er vertrouwen in dat dit met de tijd, en met nog meer updates in het verschiet, binnenkort tot het verleden zal behoren, en mensen die het liever een tandje lager zetten, zullen de mogelijkheid hebben om dit te doen.

Alisa is beschikbaar op alle pc-platforms en kan worden gekocht voor €15 in de Steam-winkel.

*Disclaimer: beoordeeld op een pc met Windows 10. Steam review-kopie geleverd door de ontwikkelaar.