UnMetal game review: Classic Metal Gear werd grappig

Als je oud genoeg bent om het PS1-tijdperk Metal Gear Solid te herinneren, dan zal UnMetal van Versus Evil dat wel doen spreekt boekdelen met dat deel van jou dat voor het eerst verliefd werd op de bizarre geheime wereld van Solid Slang. Het komt uit dezelfde geest als UnEpic, een spel dat kerkerscrawlers op soms hilarische manieren royaal bespot. De wetenschap hier is vrijwel hetzelfde, aangezien UnMetal een parodie is op stealth-actiegames uit de late jaren 90, terwijl ze tegelijkertijd hun mechanica behoorlijk goed gebruiken.

De hoofdpersoon, die zich afspeelt in 1972, is Jesse Fox, misschien wel de meest onbetrouwbare verteller die ooit een videogame heeft gespeeld. Na zijn gestolen helikoptercrashes wordt hij gearresteerd door de Amerikaanse regering en gedwongen om uit te leggen hoe hij de helikopter ging besturen en wat hij in godsnaam aan het doen was.

Jesse zelf is misschien wel de grootste en meest prominente clou van UnMetal. Alles wat hij zegt en doet is een parodie op actiehelden uit de jaren 80, van zijn raspende dudebro-stem tot de bandana die zijn harder tegenhoudt.

Naff actieheld

Bijna alles wat hij zegt is vrij duidelijk een leugen. Van zijn verslag van het ontsnappen uit de gevangenis tot het tentakelafvalmonster, hij vocht in de riolen. Op sleutelmomenten krijg je de touwtjes in handen om de vragen van de verhoorder te beantwoorden.

Waren er ratten in het riool? is een vrij onschuldige vraag, en aangezien ik niet de moeite nam om met ratten om te gaan, zei ik: Nee. Dus in plaats van hordes vleesetende ratten, toverde Jesse's geest zwermen bloeddorstige eekhoorns te voorschijn. UnMetal straft je voor het proberen om de gemakkelijke weg te nemen en lacht zijn kop eraf terwijl het dat doet.

Terwijl je je een weg baant door de rasterachtige niveaus, verandert de ondervrager van Jesse van een CIA-agent in een donkergrijze kamer naar een aantrekkelijke sidekick aan de passagierszijde van een jeep, met Jesse opnieuw bedacht als een charmante Nathan Drake-type. Dit gebeurt gewoon, zonder reden. Ik dacht dat ik iets had gemist, maar nee, opnieuw afspelen bevestigde dat, net als al het andere, ook dit onbetrouwbaar is. Hij schakelt regelmatig zonder reden heen en weer.

Toilet-humor

Gelukkig is UnMetal altijd grappig, zo niet zo grappig als de schrijver denkt dat het is. Meeste van de grappen niet echt landen, maar de situaties die zich voordoen, deden me af en toe grinniken. Jesse's voorliefde om dingen te ponsen zoeken ze worden bijvoorbeeld gewoonlijk opgemerkt door de man zelf of zijn ondervrager. En er zijn momenten waarop het spel je slechte gedrag beloont.

Een voorbeeld is toen ik een bewaker vond in een toiletruimte. Hij vraagt ​​om papier, dat ik hem gaf, maar begon me toen af ​​te vragen. Ik ging terug en klopte op de deur, sloeg hem bewusteloos in het proces, en werd door de ondervrager berispt voor mijn acties.

Elke fase is op een vrij formeel manier uiteengezet. Meestal moet je dingen verkennen en plunderen totdat je een item vindt dat je nodig hebt om verder te gaan, en het proces herhaalt zich. Af en toe is er een baasgevecht of een ander obstakel, zoals 's werelds meest irritante mijnenveld.

baas problemen

Deze baasgevechten hebben meestal tijd nodig om te begrijpen en kunnen vaak lastig zijn vanwege het rastergebaseerde karakter van de gamewereld. En als je faalt, word je vaak teruggestuurd naar voordat welk filmpje het gevecht ook veroorzaakt. Het is niet leuk om keer op keer door dezelfde goedkope oneliners te moeten zitten. Je kunt echter een level omhoog gaan, omdat je XP verdient voor het uitschakelen van onbewuste bewakers.

Elk niveau biedt een keuze aan power-ups, zoals een snellere herstel van de gezondheid of een kortere tijd die nodig is om een ​​verband aan te brengen. Net als in een point-n-click-game raakt Jesse's inventaris langzaam vol en moet je vaak items combineren om verder te gaan. Met een aan een touw vastgebonden meedoog kun je bijvoorbeeld afdalen in het riool.

Je zult vrij regelmatig contact hebben met een aantal verschillende NPC's via Jesse's gecodeerde radio, die advies of gewoon meer geklets zullen geven wanneer contact wordt opgenomen. Jesse zelf is behoorlijk uitgebreid en maakt opmerkingen over de meeste evenementen en items die je tegenkomt naarmate je verder komt.

Stiekeme slang

Het stealth-element is ook verrassend strak, omdat je gegooide munten en hoge kisten gebruikt om stilletjes patrouilles uit te schakelen. Je moet ook de lichamen verbergen, omdat je geen bewakers kunt doden en andere patrouilles hun neergehaalde kameraden zullen vinden en herleven. Je hebt een katapult gemaakt van een ooglapje en een y-vormige tak die je kunt gebruiken om de vijand te bekogelen met ballen met verarmd uranium, maar je ontgrendelt af en toe nieuwe wapens die meestal tijdelijk zijn.

Er is niets overdreven moeilijks aan enig onderdeel van UnMetal. Een paar baasgevechten zijn razend, en er waren een paar keer dat ik me gewoon verloren voelde omdat ik een krat met een essentieel item had gemist. De kaart is niet de beste, en ik merkte dat ik vaak heen en weer rende op zoek naar een oplossing.

Grafisch ziet UnMetal er best goed uit voor wat het is. Als een pixelart-game stelt het de vooruitzichten niet geweldig, maar de animaties zijn goed, de omgevingen verkopen zichzelf goed en alles is duidelijk te zien en een tijdelijke oplossing.

Prestaties en voltooiing

UnMetal is verrassend lang voor het soort spel dat het is. Alleen al het hoofdverhaal doorlopen kost je ongeveer 8 tot 10 uur, maar als je echt elke grap wilt zien en elk item wilt vinden, duw je waarschijnlijk dichter bij 12.

Dat gezegd hebbende, is er niet veel reden om terug te gaan en UnMetal opnieuw te spelen, of zelfs te proberen het 100% te voltooien. Als het verhaal eenmaal klaar is, ga je waarschijnlijk verder.

Laatste gedachten over UnMetal

Eindscore: 3/5

UnMetal is een game die zichzelf op geen enkele manier serieus wil nemen. Van kinderachtige, onvolwassen humor tot een liberale besprenkeling van verwijzingen naar popcultuur en anachronismen, de plot zelf is net zo onbetrouwbaar als de verteller. Het is heel dwaas, en het weet het.

Maar als je op zoek bent naar een solide old-school stealth-game die ook best verdomd grappig is, zo niet de hele tijd, dan levert UnMetal het op. Als er niets anders is, behandelt het de speler met een zekere mate van respect door echt heel goed te spelen, en dat is misschien wel het belangrijkste.